Manokwari, Kerstmis 2019

Beste Allen,
Na de maanden augustus en september in Nederland te zijn geweest, waar ik velen van jullie weer heb mogen ontmoeten, ben ik sinds begin oktober opnieuw terug in Manokwari. Een bezoek aan Nederland is zoals altijd plezierig, meer dan dat, je wordt ook ‘vervuld’ en niet alleen door de jarenlang gemiste zoute haring en rookworst. Ik word overal zeer gastvrij ontvangen, en je gaat weer om, spreekt weer verder met familie, medebroeders en vrienden, alsof je nooit weg geweest was. Het is geen zoeken naar woorden, gevoelens, tekenen van aandachtig leven. Dat komt ook natuurlijk omdat je tegenwoordig door het internet ook op verre afstand dicht bij elkaar kunt zijn... er zijn geen vreemde, nieuwe berichten te absorberen, zoals tientallen jaren geleden toen ik bij aankomst in Nederland mocht vernemen dat Abdul Gafar Nasar, De Gaulle, Indira Gandhi en nog enige andere bekende figuren allemaal al waren overleden.
Je weet hoe het ‘voelt’ als, anders dan in Papua, het electrisch licht zomaar en altijd en overal aanspringt, het koude en warme (drink)water nacht en dag door met een simpele handbeweging rijkelijk stroomt (alhoewel je je de nieuwe snufjes van allerlei douchekranen nooit eigen maakt en altijd rommelen blijft), er een geweldig televisiescherm is met beelden die niet haperen en programma’s die er toe doen, bussen en treinen op tijd rijden, de wind guur kan zijn, altijd maar weer op schoenen te moeten lopen en je in lagen kleren te hijsen, en je toch maar beter een pet op je kale hoofd kan zetten om niet verkouden te worden, auto’s die niet rammelen, geen lawaai maken, niet door kuilen en gaten botsen en hotsen en tientallen kilometers harder rijden dan ik hier gewend ben. En zo veel meer... natuur en cultuur. Het elke keer weer verrassende goede gevoel dat je je in de menigte kunt laten opgaan zonder door je lengte en je huidskleur op te vallen er er uit te springen.

Maar er zijn ook zaken die echt nieuw zijn en opvallen: nieuwe woorden, allerlei snufjes op computer-communicatiegebied (waar ik me niet meer aan ga wagen, maar waarvan anderen zeggen dat je hoe oud ook altijd met de tijd mee moet gaan), de ‘zorg’ (wanneer werd dat woord gangbaar?) waar je geen dokter meer ziet (natuurlijk op zich een goed teken!!) maar een ‘verpleegkundig assistent’ en een ‘praktijk-ondersteuner’. En dan natuurlijk het feit dat ik nog een van de weinigen ben die met contant geld wenst te betalen, omdat ik geen bankrekening heb, geen pinpas, geen creditcards. “Hoe kan at nou?” zie je mensen denken. Gelukkig is er mijn zus en de OSA die al meer met dit bijltje hebben gehakt, en zorgen dat er een OV-kaart ligt, dat ik mijn telefoon kan “opwaarderen” (“mobieltje”, “beltegoed” en weet ik wat nog meer termen waarvan je naar de betekenis probeert te raden, en dan toch maar gaat vragen). Door de jaren heen weet je nu ook wel dat er op een paar vierkante meters in een woning veel minder mensen huizen dan in de jaren dat ik kind was, of zoals men hier om me heen huist. Ook blijft het een vreemd gevoel, wennen, dat in Nederland zoals paus Franciscus vorige week nog zei (met spijt? of meer nog als uitdaging?) “het christendom niet meer bestaat”, niet langer volkskerk is, nauwelijks in positieve zin ter sprake komt.

Het is leven tussen twee culturen. Niet meer helemaal van de een, nooit immer van de ander. Ik kan me troosten met het feit dat er steeds meer mensen zijn die hetzelfde ervaren. Hoeveel Nederlanders zijn er niet die niet in Nederland geboren zijn? Hoevelen zwerven niet de hele wereld over, voor hun werk of op vakantie? Altijd mobiel, migrant, op tocht, zoeken naar .... thuis, gekend te worden, je laten kennen..... erkennen.

Dichter bij de grond gaat hier het nieuwbouwprogramma gestaag door. Door particuliere genereuse hulp kunnen we nu bezig zijn met de bouw van een immense aula op de Villanova-SMA (bovenbouw middelbare school), 24 x 35 meter. De tekening komt uit Nederland, het staal uit Surabaya, het cement van een chinese fabriek in Manokwari. De dakspanten liggen er op, de dakbedekking is onderweg. We zullen er nog wel enkele maanden druk mee zijn.

Op het schoolterrein van de onderbouw, in Maripi, is men begonnen met de bouw van een meisjes-internaat, om straks ongeveer 100 meisjes te kunnen huisvesten. De twintig meisjes die nu het zusterhuis bewonen kunnen dan verhuizen en plaats maken voor enkele zusters augustinessen die zoals beloofd in juli 2020 vanuit Ketapang (West Borneo) naar Manokwari komen. Ook wordt er een vleugel bij het jongensinternaat aangebouwd, ter vervanging van de houten keet die nu als eet- en studiezaal dienst doet. Het geld hiervoor is geleend, en het wachten is wanneer de provinciale overheid haar belofte gestand doet met een flinke subsidie. Het aantal aanmeldingen voor het nieuwe leerjaar zal toenemen, nu men weet dat er ook plek is op het meisjes-internaat. Daarom is de bouw van twee extra klaslokalen de volgende stap. Maar zoals jullie weten hangt dat allemaal af van donaties en subsidies.

De scholen en internaten blijven in trek. Door het programma en de faciliteiten die aangeboden worden, meer nog doordat de mensen (docenten, begeleiding) die er werken aantrekkingskracht bezitten. Elke vijf jaar moeten alle scholen ‘geaccrediteerd’ worden. Na negen jaar kreeg de SMA nu het hoogst bereikbare, een ‘A”. Volgens de onderwijsinspectie hapert er dus bijna niets aan! De SMP (onderbouw) kreeg een B+, na vier jaar van niets tot bijna uitmuntend. Zo’n erkenning geeft ook het leraren-corps extra power om zich met hart en ziel in te zetten, en plezier in het werk te houden. Ook de kinderen zelf weten dat ze door hun gedrag en studieresultaten de weg banen voor volgende generaties. Zoals velen van hun ouders ook mijn leerlingen waren op de Augustinus middelbare school (met internaten) in Sorong, 20-40 jaar geleden.

Als je bij de les blijft, gaat dat vanzelf, haast ongemerkt. Deze maand was ik 50 jaar priester, volgende maand ben ik 50 jaar in Papua, dan al gauw 75 jaren oud, en op de kop af 25 jaar indonesisch staatsburger. Ik kom er niet onderuit het allemaal niet te vieren. Op een kluitje. Het zal me een reuring geven.... vooruit dan maar.

Jullie allen wens ik goede kerstdagen en een hoopvol, vredig en gezond Nieuw Jaar!!

Hartelijk dank voor alle aandacht, hulp, en steun, met hartelijke groeten,

Ton Tromp

afbeelding pater anton tromp
Pater Anton Tromp stuurt ons op geregelde basis een relaas met de stand van zaken in Papua. Hij geeft dan de situatie weer in de scholen en internaten in Sorong en Manokwari. Ook het wel en wee van studenten die verder mogen studeren volgen we via hem.

Stichting Augustinianum Sorong

Financiën, Donatie & Lijfrente 

  • Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.