Manokwari, 16 juli 2021. Blijf gevrijwaard van het virus!
Beste Allen,
Na de eindexamens afgelopen mei dacht ik “ik wacht nog even met jullie over de resultaten te informeren totdat ook de overgangsexamens een feit zijn”, want alle regelgeving rond die examens veranderden om de dag vanwege de corona pandemie. Die pandemie raast echter maar door, en dus ook de steeds maar weer aangescherpte of verslapte regels. Nu de eersteklassers al officieel met hun lessen begonnen zijn (afgelopen maandag, 12 juli) wordt het toch echt tijd jullie bij te praten.
Covid19 dus. Het duurt te lang, iedereen is het spuugzat. Na het uitbreken van het virus, en de eerste doden, ook in Manokwari, zat de schrik er flink in. Alles op slot (geen weg-, lucht-, zee-verkeer van en naar Manokwari en andere plaatsen), handen wassen, geen vergaderingen en kerkdiensten, ambtenaren working from home, afstand houden, mondkapjes (op vele punten in de stad stonden politieagenten te controleren of iedere chauffeur van brommer of auto en zijn/haar passagiers wel een mondkapje, hier ‘masker’ geheten, droeg. Schoolkinderen ‘on line’, geen klassikaal onderwijs, internaten dicht, de meeste kinderen naar huis.
Maar er kwam al gauw de klad in. De sterfgevallen bleken niet in de buurt, niet in de honderden te lopen, niet in jouw familie, en de regels versoepelden beetje bij beetje. Nee nog steeds geen klassikaal onderwijs, maar kinderen die in de buurt woonden mochten ’s maandags huiswerk komen ophalen om ‘s zaterdags weer terug te brengen. Kantoren weer open, kerkdiensten voor kleine groepen, toko’s geen gebrek aan klandizie, overvol openbaar vervoer; wel nog overal borden met aanmaningen om zich aan het gezondheids protocol’ te houden. Je mocht weer in een vliegtuig of op een boot stappen als je een papier kon laten zien waarop tegen duur geld een negatieve uitslag van swab of pcr test was vermeld. Er werd weer kriskras gereisd dat het een lieve lust was. Met dat covid ‘viel het allemaal wel mee.....’.
Totdat ...... enkele weken geleden de variant D, die uit India, te voorschijn kwam! Honderden bleken opeens geïnfecteerd te zijn. De augustijnen zouden in de week van 5-11 juli hun kapittel moeten houden (eens in de vier jaar is er zo’n algemene vergadering, o.a. om een nieuw bestuur te kiezen) – het was al een jaar uitgesteld -; het was gepland in Manokwari. Eind juni going Manokwari echter op slot. Augustijnen uit andere plaatsen en eiland (Filippijnen, Jakarta, Kalimantan, Jayapura, Sorong, het binnenland) konden geen kant op. Sommigen waren al in Manokwari en konden tot op de dag van vandaag niet terug naar huis. De vergadering werd weer uitgesteld, maar nu met de mededeling dat die eind augustus in elk geval door moet gaan, al is het dan via ‘zoom’. Het is alles geldig, als er ten minsten 2/3 van de leden mee doen.
Er was ook besloten dat er de zondag voorafgaande aan die kapittelvergadering, 4 juli, drie man tot diaken gewijd zouden worden. En dat ging wel door. In aanwezigheid van niet al te veel mensen, maar toch behoorlijk. Nou, ze (“ze” want ikzelf was lekker thuis gebleven) hebben het geweten! In de dagen erna bleken, zeven man en vrouw rond onze scholengemeenschap in Susweni het virus bij zich te dragen. En drie mensen hier in Maripi rond de onderbouw van de middelbare school (een pater-loge uit de Kebar-vallei, een docente, en een kokkin van het internaat). Op een enkeling na waren al deze patiënten al twee keer gevaccineerd! De symptomen zijn niet al te hevig, maar iedereen is minstens tien dagen in quarantaine. Nog niet naar een aparte locatie in een ziekenhuis, maar toch. Teams van mensen van de Dienst van Gezondheidszorg zijn druk met overal tests af te nemen, waarbij velen een positieve uitslag vertonen.
Toch ging de inschrijving van nieuwe leerlingen voor schooljaar 2020-2021 gewoon door: handen wassen, afstand houden, mondkapje. Ook melden velen zich online aan. Op iedere school (SMP en SMA, Maripi en Susweni, onderbouw en bovenbouw) iets over de 100 leerlingen, opgedeeld in vier klassen, misschien straks vijf. De internaten blijven dicht, op een enkeling na, die al voor de lockdown in Manokwari waren, en niet terug kunnen naar hun plaats van herkomst – wel allemaal negatief getest - ;
de klaslokalen staan leeg, iedereen moet online studeren. Dat levert in zo’n eerste week dan allerlei logistieke moeilijkheden op: sommigen beschikken niet over een juiste telefoon, in sommige dorpen is geen signaal, geen bereik, anderen geloven het wel. Ook de docenten wordt verzocht niet op school te komen, waar vanuit huis te werken (sommigen komen toch soms even kijken...). Normale routine-zaken, zoals introductiedagen, het zich laten aanmeten van een schooluniform, gaan niet door.
Vorig schooljaar werd dus al door covid getekend: geen klassikaal onderwijs, geen internaten. Van sommigen die nu al in de tweede klas zitten kennen we de gezichten nog niet! Ook werd er door de Dienst van Onderwijs, van hogerhand, bepaald, dat er geen nationaal eindexamen was, slechts een schoolexamen, en dat iedereen (ja, heus!) moest slagen. Ook diegenen die om allerlei redenen nooit werk on line hadden ingeleverd, geen proefwerken gemaakt, misschien wel een jaar vakantie hebben gehouden. De docenten op hogescholen en universiteiten, en op senior high schools zullen het gaan merken, dat sommigen van hun leerlingen het afgelopen jaar niets toegevoegd hebben aan hun kennis.
Dat is natuurlijk vooral het geval onder de ‘minsten der mijnen’. Zijn papa en mama, of oom en tante, in de buurt, hebben die zelf enige scholing gehad, is er enige discipline thuis en een geregelde dagorde, kijkt men huiswerk na, vraagt men belangstellend of het kind zich wel bevindt, dan zit het wel goed. Maar zijn papa/of mama al overleden, en huis je bij een ouder grootmoeder, kunnen vader en moeder zelf niet lezen, is de hele familie, inclusief de betreffende leerling, stevig aan de drank, heeft men geen telefoontje (tegen de prijs van een maandsalaris van een ambtenaar), of heeft overheid nog geen metershoge antenne bij jou in het dorp geplaatst zodat je van het internet verstoken bent, dan wordt er dus niet gestudeerd. Men haalt geen kattenkwaad uit, maar het is wel de hele dag voetballen, door het oerbos (tropisch regenwoud) klauteren, op vogeltjes jagen (met pijl en boog of ‘katapult’), vissies vangen (met een nylon lijntje waar een vishaakje aangeknoopt zit). Allemaal ook verdienstelijke bezigheden. Ook in corona-tijden houd je je kinderen niet thuis, geen beginnen aan.
Ik geef jullie dus (nog) geen gespecificeerde cijfers over het aantal geslaagden en zittenblijvers. Op de SMP is iedereen over, op de SMA zijn er 43 blijven zitten. Op de SMP zijn er (ook heel gewoon in Indonesia) die eigenlijk zijn blijven zitten, maar het rapport kan toch aangepast worden op ‘overgaan’, als men maar van onze school verdwijnt en verhuist. Over and out heet dat. Meisjes zijn nog altijd pienterder en meer volwassen dan jongens, onze scholen worden ook dit jaar weer massaal gezocht, na enkele jaren hebben we al een naam hoog te houden. Het schoolhoofd van de SMA, de heer Adam Wospakrik, een papua, is een door de overheid betaalde leraar en mocht niet langer op onze ongesubsidieerde school blijven les geven. Hij werd ergens anders directeur. Nu is pater Stefanus Alo de directeur ...... paters zijn altijd van alle markten thuis....
Voor ik het vergeet: ikzelf ben in april en mei al twee keer gevaccineerd (met het chinese Sinovac), heb geen klachten, werk vanuit huis, kom de straat niet op, loop wat rond op het grote terrein hier (zeven hectare!!), volgde zoals iedereen hier midden in de nacht de Europa-voetbalwedstrijden, kortom wie zal het gaan winnen... het virus of toch wij, en wanneer dan? Elke beginnend schooljaar lopen de meeste scholen (nee, de onze niet!) tot aan de nationale bevrijdingsdag op 17 augustus voor geen meter. Het is dan altijd nog aftasten, schoonmaken, roosters maken, tafels en stoelen aanslepen, nieuwe docenten zoeken.... Zullen we op 17 augustus straks wel weer bevrijd ‘normaal’ mogen doen? (Ik denk het niet...).
Hartelijke dank voor jullie belangstelling en aandacht en steun. Blijf gevrijwaard van het virus!
Met hartelijke groeten, Ton Tromp
